Tani jam 31 vjeç. Kur isha 23 vjeç, lidha martesë. Gjatë viteve të jetës së përbashkët, me bashkëshortin kishim 2 fëmijë – një djalë dhe një vajzë. Dhe ja, pas 8 vjetësh martese, papritmas fillova të kuptoj se fëmijët nuk më sjellin asnjë lumturi.

Duket se kishim gjithçka për një lumturi të plotë: një familje të fortë dhe të bashkuar, një shtëpi të vetën, një makinë të re. Por nuk dua më të rris fëmijët. Dhe as nuk dua të bëj vazhdimisht diçka për ta. Më shumë se kaq,

fillova të urrej bashkëshortin tim. Sepse ai ishte ai që më bëri një punëtore shtëpie. Disa vite më parë kisha një ide të shkëlqyer për biznes.

Por bashkëshorti e përvetësoi atë ide, hapi biznesin – dhe ai pati sukses. Dhe tani unë jam e detyruar të qëndroj në shtëpi, të bëj atë që duhet të bëj, të shërbej bashkëshortit dhe fëmijëve, të harroj për pushime dhe kënaqësi nga jeta. Bashkëshorti nuk më jep para, blen vetëm ato që ai mendon se janë të nevojshme. Thotë se po bën gjithçka për mirëqenien e familjes.

Sa i përket shtëpisë, gjithçka është në shpinën time. Gatuaj dhe pastrujem nga mëngjesi deri në mbrëmje. Si pasojë, praktikisht nuk kam asnjë mik, sepse nuk mund të gjej asnjë mbrëmje të lirë për të dalë me ta.

Si rezultat, më ra vetëvlerësimi, ndalova së kujdesuri për veten, pamja ime më pëlqen fare pak. Nuk mund të buzëqesh më fëmijëve të mi, sepse më ka lodhur t’i bëj këtë me forcë. Bashkëshorti dhe të afërmit e tij filluan të kuptojnë

se po largohem nga familja. Çdo njëri prej tyre e sheh si detyrë të më kritikojë për atë se sa jam një grua dhe nënë e keqe. Çfarë duhet të bëj tani? Si të rikthej dëshirën për të shijuar jetën, që të dua përsëri fëmijët dhe bashkëshortin? Dyshimi i bashkëshortit tim nuk ka kufij.

Nuk mund të shkoj në teatër, në ekspozitë, sepse bashkëshortit i duket se atje mund të takohem me dikë, të dashurohem dhe të largohem nga familja. Si të jetoj më tej – nuk kam asnjë kuptim…